همیشه اتفاقات چشم رو باز نمیکند، گاهی باعث تاغیراتی میشود که هیچ کجای منطق نمیکنجد…
پی نوشت:
ای کاشی دلیل موجهی داشتی تا راحت تر پا رو ارزوهایش بگذارم…
نمی دونم میتونه ما رو ببخشه یا نه؟!؟!
گاهی اوقات فکر میکنی یک ماه ونیم!!!
وای خدایی من خیلیه نمیتونم صبر کنم و چطوری میتونم این زمان رو تنها و چشم به در بمونم، ولی یکهو میبینی که فقط هفت روز مونده و این تاریخ چقدر نزدیکه...
تازه حسی میکنی که قلبی که فکر میکردی رفته هزاران هزار کیلومتر دورتر دوباره داره نزدیکت میشه، به فاصله کمتر از هفت روز. ای خدا این هفت روز رو هم به همون سرعتی که یک ماه و اندی رو گذروندی، بگذرون. دیگه دلم طاقتش داره طاق میشه و چشمم از بی خوابی قرمزتر از قبل و روحم ناآرومتر...
پی نوشت:
چی شد من باید شرایطشون رو درک کنم و به بی اعتنایی و بی ادبیشون رو یه مفهوم منطقی بدم ولی اینکه سرکارم و نمیتونم جواب تلفن رو بدم براشون غیرقابل درکه!!!
عجب دنیایی هستن این موجودات دو پا...
یعنی یه چیزی ته قلبت بالا و پایین نشه با دیدن بالا و پایین شدن زندگیش،
یعنی وقتی که ببینی تو آرامشه و قلبت آرامشش رو حس کنه،
یعنی بدونی توی چشماش دیگه حراس نیست و فقط یه آفتاب گرمه تابستونی...
پی نوشت:
امیدوارم یه روز من و (م . الف) به آرامش برسیم، باور کنید هنوزم هم دوستتون داریم حتی خیلی بیشتر از قبل...
تا حالا شده یه چیزی رو بپذیرید به خاطر کسی ولی نتونید پایبند بمونید؟
مثلا حاضر بشید یه چیزی که یه جورایی جز هویتونه رو با یه چیزی دیگه فقط به خاطر زندگیتون عوض کنید، و خیلی هم دلتون بخواد باورش کنید و بهش پایبند باشید ولی نتونید، چراشم خودتون ندونید؟؟؟
من یه چیزی از هویتم رو به خواسته اون عوض کردم و بهش قول دادم پایبندش میمونم یه مدت ۴ سالی هم بودم بعد بدون هیچ دلیلی یکدفعه ولش کردم و اصلا دیگه نمیخوام بهش فکر کنم. اون ته تهای قلبم هنوز یه باورهایی هست ولی اینکه بازم جدا دنباله روش باشم نیستم و خودم هم نمیدونم چرا؟
یه وقتای فکر میکنم اگه بخوام دوباره انجامش بدم شاید بازم زود دلم رو بزنه و بیخیالش بشم. ای کاش این حرف دلم رو باور میکرد، هر بار که سر این ماجرا با هم صحبت میکنیم میگه میخوام باورت کنم ولی نمیتونم وقتی باور میکنم که ببینم که واقعا با جون و دل پایبندش باشم...
حق داره، درستش هم همینه. ولی من ...
اصلا پایبندی یعنی چی؟ چطور میشه ثابت کرد پایبندی؟ من که همیشه فکر میکردم یعنی اینکه همیشه سر حرفمون باشیم و وقتی که پای عمل رسید پس نکشیم. چمیدونم مثل رفاقت، دوستی، معرفت...
نظر شماها چیه؟ کی میدونه پایبند بودن یعنی چی؟ چیکار باید بکنیم که به خودمون ثابت بشه پایبندیم؟
پی نوشت:
خدایا بهم قدرت بده که بتونم پای حرف وایسام، واقعا میخوام که شادی رو ته چشاش بخونم...
روزگار غریبی است...
دهانت را می بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می دارم.
دلت را می بویند
روزگار غریبی ست، نازنین
و عشق را
کنار تیرک راهبند
تازیانه میزنند.
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
در این بن بست کج و پیچ سرما
آتش را به سوخت بار سرود و شعر فروزان می دارند.
به اندیشیدن خطر مکن.
روزگار غریبی ست، نازنین
آن که بر در می کوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است.
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
آنک قصابانند
بر گذرگاه ها مستقر
با کنده و ساتوری خون آلود
روزگار غریبی ست، نازنین
و تبسم را بر لب ها جراحی می کنند
و ترانه را بر دهان.
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
کباب قناری
بر آتش سوسن و یاس
روزگار غریبی ست، نازنین
ابلیس پیروزمست
سوز عزای ما را بر سفره نشسته است.
خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد
احمد شاملو.... ترانه های کوچک غربت
دوباره سلام دوست جونیای عزیز...
وای خدای من باورم نمیشه که بعد از تقریبا یک سال دوباره دستم به این صفحه رسید... باورتون میشه اینترنت توی خونه و من نیومدم اینجا...
ولی کلی درگیر بودم که به هیچی نرسیدم غیر فیسبوکم که اصلامگه میشه اون رو فراموش کرد...
تو این مدت کلی اتفاقات عالی و کلی هم بدبد افتاد که نگو... بهترین اینکه من و آقای همسر صاحب یه دختر خوشگل و ناز شدیم به اسم ماریا...
مامان گلم برگشته اینجا و حسابی در حالی لوس بازیم و یه دوست قدیمی (م . الف) که قبل از اینکه خیلی با هم صمصیمی بشیم از هم دور شدیم به علت ... و بعد از ۷-۸ سال پیداش کردم که کلی کلی خوشحالم، اونم مثل من خیلی بالا و پایین داشته این چند سال که ......و اتفاقاتی که برای عزیزانم تو ارمنستان و انگلیس افتاده... بگذریم.
دلم برای این صفحه خیلی تنگ شده بود جای که من خودمم، خودی که بوده و خواهد بود بدون اینکه مجور باشه ماسکی به صورتش بزنه و تظاهر کنه و نگران اینکه کسی خوش میاد و نمیاد و برای دل خودم بنویسم و حسم و خوشی و غمم رو با شما دوستای گلم تقسیم کنم... دریا جان و نفس جان خیلی ممنون که به یاد این دوست بیمعرفتون بودید و سری به من زدید...
دوستون دارم یه دنیا...