سلام دوباره...

اخی دلم تنگ شده بود...

تازه داشتم به همتون عادت میکردم ولی چه کنم که همیشه این روزگار انقدر بالا و پایین میبرتت که نمی فهمی کجای قصه وایسادی....

بازم خدا رو شکر که هنوز نفسی میاد و میری یه خوشی ته دلم هست که به فردا امیدوارم میکنه و یه دنیا دلتنگی که سکوت که هر روز رو به روز بعد وا میداره...

داشتم دیشب فکر میکردم چقدر ما انسانها ساده باوریم، همه چیز رو خوب می بینیم و حسابهای قشنگ قشنگ میکنیم ولی وقتی چشم بازمیکنیم و میبینم حقیقت سیاه تر از اون چیزی که فکر میکردیم... 

قبل از سال نو انقدر خوشحال بودم که حد نداشت، اولین سال بعد ۶ سال سرسفره هفت سین با همسر و مامان گلم... ولی امان که نمی دونستم چقدر سختی قرار باخودش بیاره...

خدا رحم کنه...