داغونم...

سلام به همه...

یه مدت ازم خبری نبود البته هرزگاهی دیدی زدم ولی اصلا دل و دماغ نوشتن نداشتم.

این دو ماهه انقدر اتفاقات بد افتاده که اصلا جون ندارم انقدر عصبیم که نگو...

این مهمانهای یه هفته ای هنوز هم تشریف دارن و به قول نغمه نگو مهمون بگو صاحباخانت...

یه جورایی راست میگه به خدا شدن صاحبخانه و من کلفت مطلق انقدر شستم صابیدم که بدنم له له، فکر کنم اگه با مادر شوهر زندگی میکردم انقدر حرص نمیخوردم و اعصابم هم نمیخورد...

از این ور خبرهای بد بد بد از تهران میشنوم که تمام انرژی و قدرتم رو ازم برد، فقط زار زار گریه کردم و به خدای خودم التماس کردم که به دادم برس...

چقدر سخته که اینور دنیا باشی و ببینی که هیچ کاری از دستت بر نمیاد و گیر کردی و فقط به یه صدای پشت تلفن دلت رو خوش کنی.اصلا انگار جسم تو خالیم اینجاست و تمام روحم تهرانه. دیگه دل و دماغ زندگی ندارم و به زور خودم رو از امروز به فردا میکشم...

رمضان مبارک