سکوت...

 من سکوت خویش را گم کرده‌ام

لاجرم در این هیاهو گم شدم

من، که خود افسانه می‌پرداختم،

عاقبت، افسانه‌ی مردم شدم!

ای سکوت، ای مادر فریادها،

ساز جانم از تو پرآوازه بود،

تا در آغوش تو راهی داشتم،

چون شراب کهنه، شعرم تازه بود.

در پناهت برگ و بار من شکفت

تو مرا بردی به شهر یادها

من ندیدم خوشتر از جادوی تو

ای سکوت، ای مادر فریادها!

گم شدم در این هیاهو، گم شدم

تو کجایی تا بگیری داد من؟

گر سکوت خویش را می‌داشتم

زندگی پر بود از فریاد من!

گم شدم!

ای سکوت، ای مادر فریادها،

ساز جانم از تو پرآوازه بود،

تا در آغوش تو راهی داشتم،

چون شراب کهنه، شعرم تازه بود.

در پناهت برگ و بار من شکفت

تو مرا بردی به شهر یادها

من ندیدم خوشتر از جادوی تو

ای سکوت، ای مادر فریادها!

گم شدم در این هیاهو، گم شدم

تو کجایی تا بگیری داد من؟

گر سکوت خویش را می‌داشتم

زندگی پر بود از فریاد من!

فریدون مشیری...

پی نوشت:

ای کاش وقتی اون کلمه ها از دهانتان بیرون می آمد به احساسات ما هم توجه ای میکردید.... 

سبوی شکسته، شکسته است برای ابد...